Toxic Valentine

Jasper wreef zachtjes door zijn haar, hij moest het binnenkort maar weer eens een keer gaan verven. Jasper kon niet zoals sommige tovenaars van uiterlijk konden verwissel. Jasper zou dat echt cool vinden als hij van uiterlijk kon veranderen. Hij zou dat dan zo vaak doen, mensen irriteren en ze lastig vallen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij daar aan dacht. Ja dat zou echt wat voor hun Familie zijn. Eigenlijk vroeg hij zich wel af of er tovenaars waren in zijn Familie die dat heel goed konden. Hij haalde lichtjes zijn schouders op. Vast wel, het kon het op het moment niet veel interesseren. Hij was de kerkers uit gelopen waar de Slytherin kamers bevonden. Jasper zat nu in het zesde jaar van zwijnstein en kende elke gang wel zo'n beetje uit zijn hoofd. Hij keek ook niet meer op van de bewegende trappen of de bewegende schilderijen die hem na riepen. Of dingen aan hem vroegen. Jasper sprak nooit tegen een van die schilderijen. Wat moest hij van een oud hangend ding aan nemen. Hij hoefde geen verhalen te horen over hun zielige leventjes. Nee hij had wel iets beters te doen. Maar het was niet alleen de schilderijen waar Jasper zich te goed voor voelde. Het waren ook de modderbloedjes die hier op school rond liepen. Het was gewoon schandalig dat die hier op school werden toegelaten. Ze waren als gif voor de pure bloods. Een geïrriteerde zucht rolde over zijn lippen. Wat zou hij vandaag gaan doen? Wat zou hij vandaag gaan doen? Hij wist niet wat hij wilde doen, hij moest nog een verslag schrijven voor geschiedenis van toverkunst. Belangrijk, belangrijk, maar hij had geen zin daar in. Niet nu, dat zou vanavond wel komen. Ja vanavond zou hij wel een verslag schrijven. Hij keek naar de grond toen hij zijn capuchon over zijn hoofd trok. Hij zou wel naar buiten gaan, ergens naar een rustige plek waar hij even niet op anderen hoefde te letten. Hij liep het bordes af en keek even vlug om zich heen. Zoals hij waren er meer leerlingen vrij. Opnieuw zuchtte hij en sloeg zijn armen over elkaar. Nee hij zou niet bij de andere leerlingen gaan zitten vandaag. Hij zou iemand vermoorden als ze te dicht in de buurt zouden komen.

Hij verkoos de leerlingen dan ook maar voor het verboden bos. Ja het verboden bos zei het eigenlijk al. Je mocht er niet heen. Niet dat het Jasper iets kon schelen wat hij nou wel of niet mocht doen. Hij deed gewoon naar wat hij wilde. Hij liet zijn handen langs zijn lichaam hangen en ging het veld over. Al snel kwam hij aan de rand van het verboden bos. Hij twijfelde kort even of hij het wel moest doen, hij had al een aantal punten staan die niet echt goed waren. Zoals het bloed af tappen van de kat van een of andere modder bloedje. Ze mochten blij zijn dat hij niet het bloed had afgetapt van het modderbloedje zelf. Waarschijnlijk als hij dat gedaan had, dan was hij meteen van school gestuurd. Toch zou Jasper het ooit nog een keer doe... Wacht hij had al een keer bloed afgetapt van een modderbloedje. Dat was bij zijn familie thuis. Zijn vader had weer een huurmoordenaar een lijk terug laten brengen naar hun huis. Zijn vader had toen verse ingrediënten nodig. Jasper mocht toen helpen, nadat hij het bloed vers had afgetapt en de man overleden was, mocht hij het hart er uitsnijden. Zijn vader moest het allemaal meteen gebruiken voor zijn toverdrank. Waarom zijn vader de drank moest maken wilde hij niet vertellen, maar Jasper vond het allemaal super interessant. Alles was met bloed te maken had vond hij interessant. Jasper schudden de gedachten uit zijn hoofd en betrad het bos.

Wat hij hier precies ging doen wist hij nog niet. Misschien zou hij wat extra's voor zijn kast verzamelen.
Dat zou eigenlijk een heel goed idee zijn. Zijn ingrediënten begonnen langzaam aan hand op te raken en tijdens school was het veel moeilijker om er aan te komen. Ze letten echt veelste veel op, Jasper haatte dat. In elk geval kon hij nu mooi wel wat spullen verzamelen. Sowieso een paar kruiden kon hij wel meenemen. Hij stak zijn hand in zijn zak en voelde een reageerbuisje. Misschien kon hij ook nog wel een konijn doden als hij klaar was met de kruiden. Of hij dode meteen een konijn. Zijn ogen keken naar het pluizige witte ding dat van een blaadje zat te knabbelen. Hij moest hem alleen maar te pakken krijgen en dan zijn nek om draaien. Of hij gebruikte zijn toverstok om het beestje te verlammen. Dat was handiger. Jasper was redelijk bedreven in toverspreuken. Niet perfect, maar voldoende om in stilte een verlammingsspreuk op het beest af te jagen. Fluisterend sprak hij de spreuk op en het beestje verstijfde meteen. Jasper stak zijn stok weer achter in zijn zak en stapte op het beest af. Hij nam het nekje tussen zijn handen en draaide die in een simpele beweging om. Een zachte krak was te horen en Jasper trok het hoofdje van het lichaam. Het bloed ging al meteen het lichaampje uit en Jasper mopperde even toen het bloed over zijn handen sijpelde. Hij hield het reageer buisje er bij die een paar flinke druppels op vingen waardoor het buisje vol was. Hij drukte de kurk er op en stak hem opnieuw in zijn zak.

Jasper zijn oren spitste toen hij ergens iets hoorde kraken. Hij bleef laag bij de grond en ging naar een van de bomen toe.
"Wie is daar?" Vroeg hij op een felle toon. Hij keek om zich heen en haalde zijn toverstok tevoorschijn.
"Lumos." Fluisterde Jasper. Het puntje van zijn toverstok begon licht te geven waardoor het zichtsveld iets groter werd voor Jasper. Hij stond recht op en keek om zich heen. Zijn arrogante houding kwam meteen te voorschijn toen hij het modderbloedje uit griffendor zag staan. Afschuwelijk dat, dat kind hier kwam. Hij keek haar kleinerend aan terwijl hij naar voren stapte naar haar.
"Kijk eens aan, Hudson. Wat doe jij hier?" Vroeg Jasper op arrogante toon. Hij stak vlug zijn handen in zijn zakken zodat het reageerbuisje met bloed verstopt was, maar ook zijn bebloede handen.

Jasper keek nog even naar het dode konijn dat hij in zijn handen had. Hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij in de dode oogjes keek. De zwarte kraal oogjes leken bijna van glas. Jasper aaide het dode beestje heel even voordat hij het kopje er af trok. Waar was hij in Jezus naam mee bezig? Jasper aaide het diertje nog een keek en sloot daarna zijn ogen. Hij trok het kopje met een ruk van het lijfje. Het kraken van de botten klonk goor in zijn oren, maar hij kon er niets aan doen. Het was Austin die dit deed. Hij voelde de warme vloeistof over zijn handen glijden. Hij opende zijn ogen weer en zag dat het bloed er hevig uit druppelde. Vlug greep hij naar een reageer buisje en hield het bij het onthoofde halsje van het konijn. Een normaal iemand die had het ranzig gevonden. Die had het niet eens gekund om zo'n pluizig konijntje zijn kop om te draaien. Waarschijnlijk had Jasper dat ook niet gekund als Austin niet in hem leefde. Hij ving de laatste paar druppels op en legde het dode konijn neer op de grond. Hij zuchtte zachtjes terwijl hij naar het hoofd zocht dat hij er net van afgetrokken had. Hij had het reageerbuisje netjes in zijn zak gestopt. Het kopje op gepakt van het dode konijntje en legde het kopje netjes neer bij het lijfje. Zo leek het net alsof het konijntje nog helemaal heel was. Jasper bleef nog even op zijn knieën zitten, hij keek naar het konijntje. Het arme diertje zou waarschijnlijk nooit verwacht hebben dat hij zo aan zijn einde zou komen. Hij zuchtte zachtjes terwijl hij zijn staf weer op pakte en in zijn achterzak stak. Hij stond op van zijn plaats en liep verder het bos in. Totdat hij iets hoorde.

Met zijn verlichte staf ging hij opzoek naar wat hij gehoord had. Het moest of een groot dier zijn of een mens. Jasper sloop tussen de bomen door en zag al heel snel wie de rust verstoord had in dit bos. Pearl Hudson, dat modderbloedje van Griffoendor. Hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij even afwachten voordat hij op haar af stapte. Ze zag hem niet staan, dat was mooi. hij stapte de schaduw uit en noemde Pearl meteen bij haar achternaam. "ik kom hier voor mijn rust. Maar eigenlijk is die.al.verpest door jou" Jasper grijnsde breed. Hij hield zijn blik kleinerend op het meisje. Alsof hij zich de les zou laten lezen door een modderbloedje. Hij stapte tussen de bomen vandaan en liep op het meisje af. Hij was sowieso al een kop groter dan haar omdat hij al vrij lang was. Hierdoor kon hij heel intimiderend over komen als hij dat wilde. Hij liet dan ook maar weinig ruimte tussen hun over. Jasper was niet zo'n zielig typje zoals de andere slytherins dat ze niet in de buurt wilde komen van een modderbloedje omdat ze missschien besmettelijk waren. Nee, hij kwam juist in de buurt om intimiderend te zijn voor hun. Hij hield zijn hoofd recht terwijl hij haar arrogant aan keek.
"Aw dat moet wel heel vervelend zijn dan voor je." Zei Jasper op een semi-medelijdende toon. Hij voelde totaal geen medelijden voor het modderbloedje. Hij walgde eerlijk gezegd van haar, begreep dan ook niet waarom dit soort mensen werden toe gelaten op een school voor tovenarij. Het waren eerder wannabe tovenaars zoals sommige het wel konden noemen. Jasper volgde die term liever niet, hij vond het gewoon smerig bloed. Hij gebruikte het voor toverdranken. Bloed was een krachtig ingrediënt voor toverdranken. Je kon er mensen mee vermoorden, nog gemakkelijker dan vinger knippen. Zijn bruine ogen fonkelde verlangend naar haar opgereten keel. Zijn fantasie sloeg dan ook al op hol en zag voorzich hoe hij Hudson zou vermoorden. Hoe hij Hudson met een mesje haar keel zou open snijden. Hij schudden lichtjes zijn hoofd. Nee dat mocht niet gebeuren, hij had al genoeg problemen op school. Nog een dode door zijn hand en dan zou hij van school getrapt worden. "en wat doe jij hier? Jasper haalde nonchalant zijn schouders op. Hij had zijn handen nog in zijn zakken gestoken. Hij haalde zijn bloederige handen uit zijn zakken en stak ze even om hoog voor haar gezicht. Doordat hij zo dichtbij stond had hij zijn handen bijna op haar gezicht geplaatst.
"Dat mag jezelf invullen wat ik hier doe." Grijnsde Jasper breed uit.

Jasper vond het jammer dat Pearl niet achteruit stapte terwijl hij op haar af kwam lopen. De meeste leerlingen van Zwijnstein zouden meteen hard weg rennen als hij zo iemand kwam aflopen. Misschien niet hard weg rennen, maar ze zouden het in elk geval niet prettig vinden. Jasper genoot daar alleen maar van als ze bang voor hem waren. Echt waar al die bange gezichten die hem af wachtend aan keken, bang dat hun keel de volgende was die open gereten werd. Nee Jasper moest zich in houden, zelfs zijn vader had het gewaarschuwd toen hij weer naar school ging. Het was niet echt erg dat hij die woede voelde. Nee zijn vader was trots daar op. Maar hij zei wel dat hij niet al zijn woede altijd op mensen moest af reageren. Vandaar dat het arme konijntje vandaag aan de beurt was. Zo kwam Jasper niet in de problemen, iedereen had het konijntje kunnen doden. "Tja als jij dat zielig vind dan moet je dat zo houden. Maar zodra ik.bij jou uit de buurt ben heb ik toch weer rust." Jasper trok lichtjes verbaasd zijn wenkbrauw op. Madam had wel een grote mond, iets te groot naar Jasper zijn zin. Hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij haar bekeek. Een beetje vage blik fonkelde in zijn ogen. Hij probeerde zich gewoon bij de realiteit de houden, maar dat verliep hem nog al moeilijk. Het was dan ook veelste leuk om Pearl onder het bloed te zien. Hij schudden lichtjes zijn hoofd. Nee hij mocht daar niet aan denken. Hij nam nog een stap dichterbij. Hij wou niets laten merken, ook niet dat hij een beetje verward was door de tegen slag die ze gemaakt had. Zijn arrogante blik was al heel snel weer terug te vinden in zijn ogen en hij stond recht voor Pearl. Ze was dus niet bang voor hem? Nou dan moest hij iets anders verzinnen wat haar angstig zou maken. Hij kon het flesje bloed over haar kleren gooien. Of zijn handen af vegen aan haar gezicht. Dat klonk wel erg leuk. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, hij zou haar gezicht wel zien al hij dat werkelijk deed.

Hij had zijn handen uit zijn zakken gehaald en wilde die afvegen aan het gezicht van Pearl, maar ze was snel voor een modderbloedje en hield zijn polsen vast. Hij glimlachte breed uit. Hij vond het wel grappig. Jasper keek naar zijn handen en zijn blik gleed naar iets glinsterend om haar pols. Hij fronste lichtje zijn wenkbrauwen terwijl hij het armbandje aandachtig bekeek. Hij meende het ergens van te kennen, maar waarvan dat kon hij niet meteen zeggen. Hij keek Pearl aan, hoe kwam zij aan het armbandje. Jasper probeerde zich te herinneren waar hij het eerder had gezien. En toen hij het zich herinnerde had Pearl haar handen achter haar rug verstopt. Jasper keek haar vragend aan en opende zijn mond om iets te zeggen. Maar die sloot hij al snel weer, hij wist waar het armbandje van was, maar hoe kwam Pearl aan dat armbandje. Hij had het armbandje aan Lindsey gegeven toen ze op vakantie waren. Ja hij was verliefd op een meisje geweest. Iets wat natuurlijk volkomen belachelijk was. Nadat hij weer thuis was, had hij nooit meer iets van het meisje gehoord. Natuurlijk dat was logisch, het was ook gewoon bevlieging geweest. In elk geval dat hield Jasper zich voor, maar al die tijd was hij het meisje nog steeds niet vergeten. Ergens had hij het ook niet raar gevonden dat hij nooit meer iets van haar gehoord had, ze was ook gewoon te perfect. "Ik wil niet eens weten wat jij hebt gedaan." Zei Pearl. Jasper keek haar aan was nog steeds een beetje verward door het armbandje.
"Hoe kom jij daaraan?" Vroeg Jasper. Hij zou niet zeggen waar voor het was en waarom hij het aan het meisje gegeven had. Maar hij wist het natuurlijk ook niet zeker, in de binnenkant van het armbandje stond zijn naam. Er was maar een manier op er achter te komen of het zijn armbandje was. Hij greep Pearl vast hij haar arm en trok ruw naar hem toe. Hij greep haar pols vast en trok die naar voren. Hij draaide het armbandje om en zag inderdaad zijn naam er in staan. Hij keek Pearl vragend aan en schudden lichtjes zijn hoofd.
"Waarom heb je dan?" Vroeg Jasper terwijl hij haar los liet. Hij nam een stap achteruit, waarom kende zij Lindsey en waarom had Lindsey haar armbandje aan dat modderbloedje gegeven?