Pixel voelde zich niet helemaal op haar gemak hier. In deze les, in dit lokaal. De leerlingen hier waren veel te luid en verwarrend. Ze maakten grapjes die Pixel niet begreep. ‘Hé, rooie!’ Ging dat over haar? Aarzelend keek ze om, waardoor ze recht in het gezicht van een kwal-achtige medeleerling staarde. Die grijnsde breed. Ongemakkelijk glimlachte het meisje terug, wetend dat dat was wat je hoorde te doen. De stilte was dreigend, alsof het haar zou komen verslinden. Moeizaam slikte ze en opende haar mond. ‘W-wat is er?’ vroeg ze verlegen, blosjes op haar wangen. Maar ze had het durven zeggen, tegen dit zelfverzekerde joch. Ze voelde de ogen van de rest van de klas in haar rug branden. De leraar lette totaal niet op, wat haar een nog onzekerder gevoel gaf. ‘Niets.’ Zei de jongen uiteindelijk. Opgelucht draaide ze zich al om, maar er volgde nog een opmerking. ‘I would so do her.’ Verbaasd hoorde Pixel die woorden. Maar ze durfde zich dus echt niet meer om te draaien, vooral niet toen alle jongens in lachen uitbarsten. Ze kon wel janken zeg. Deze les was zo interessant begonnen, nu wilde ze het liefst heel hard wegrennen. Ze staarde verdoofd naar haar blaadje met vertalingen. Oude Runen. Daar was ze mee bezig geweest, voor al het geklier begon. Een propje dat tegen haar rug aankwam en daarvandaan in haar tas landde negeerde ze maar volkomen. Het meisje probeerde zich enkel op de lange, gecompliceerde zinnen te concentreren. Expres had ze iets extra moeilijks gekozen, zodat ze geen afleiding kon gebruiken. Gelukkig waren de jongens achter haar snel verveeld en ze gingen weer verder met hun eerdere irritante bezigheden. Het geroffel van de vingers van de jongen op de tafel. Ze hoorde het haarfijn, elke slag leidde haar af. En nu ze het had opgemerkt kon ze zich er niet meer voor afsluiten. Met haar pen tikte ze zachtjes, haast onhoorbaar mee. En gelukkig tikten ondertussen ook de seconden weg, tergend langzaam. Maar het verlossende woord kwam toch. ‘Jullie mogen gaan.’ Vlug schoof ze haar stoel naar achter en greep haar tas. Zonder nog enige aandacht te schenken aan de overige leerlingen stoof ze als eerste het lokaal uit. De leraar keek haar geamuseerd na, omdat ze zijn vriendelijke groet gewoon had genegeerd, maar dat merkte ze niet op. In de gangen was het druk, omdat de les net voorbij was. Maar Pixel wist precies waar ze moest zijn om hem te onderscheppen. Dit was haar laatste les geweest, godszijdank. En als ze zich niet vergiste zou hij hier zo aankomen. Kort leunde ze tegen de muur, ze was snel geweest, de gangen was ze doorgeraasd. Ja, daar zag ze een bekend silhouet in de menigte. Vlug dook ook Pixel de gang weer in, tot ze vlak bij hem was. Met haar vingers omklemde ze Jaspers mouw en trok hem mee naar een rustigere zijgang. Even schoten haar blauwe ogen naar de zijne, waarop ze een klein lachje op haar gezicht toverde, speciaal voor hem. Ze wist dat hij haar niet graag verdrietig zag. Twee meter verderop kon je alweer gewoon stilstaan zonder onder de voeten te worden gelopen, dus dat deed het meisje ook. En daar vlogen haar armen onmiddellijk om zijn lichaam. Meestal was Pixel niet zo direct, maar vandaag was al ongemakkelijk genoeg geweest. Ze had even heel erg behoefte aan een knuffel en iemand die ze kon vertrouwen. Haar hoofd was tegen zijn kleren aangedrukt terwijl ze sprak. ‘Jasper, waarom doen ze soms zo raar?’ vroeg ze mompelend. Eén zinnetje, dat uitdrukking gaf aan al haar verwarring en moeite die ze had met anderen begrijpen.
[Jasper only c:]
