here we are again

Het begon langzaam licht te worden en de sterren verbleekten langzaam in het ochtendlicht. Lyssa schoof weg van de telescoop en wreef in haar vermoeide ogen. Ze was de hele nacht opgebleven om haar lessen van de aankomende weken voor te kunnen bereiden. Het merendeel van haar lessen waren ’s nachts, zodat leerlingen met de telescoop konden werken, maar de theorie lessen waren wel overdag. Het was echter lang geleden dat ze zo lang zonder slaap was gegaan en het maakte haar lichaam een beetje van streek. Ze geeuwde en rekte zich eens goed uit, waarbij ze haast haar stoel uit balans bracht en bijna op de koude stenen vloer belande. Nog net op tijd wist ze haar evenwicht te bewaren door de telescoop vast te grijpen. Dat ging nog maar net goed.

Met een hoofd dat draaide en bonkte, stond Lyssa op en bewoog haarzelf naar de trap. De Astronomietoren was de hoogste toren van het kasteel en had een lange wenteltrap. Niet geweldig wanneer je van vermoeidheid al stond te wankelen. Iets eten zou haar goed doen en dan een paar uur slapen voor ’s middags haar eerste lessen weer begonnen. Een drankje om wakker te worden zou misschien ook helpen, maar ze zat niet zo te wachten op de bijwerkingen wanneer het drankje uit zou gaan werken. Lyssa liep de treden af en voelde haar duizeligheid toenemen met elke paar stappen die ze nam. Hoe vaak had ze nu al in een rondje gelopen? Eindelijk bereikte ze dan toch het einde van de toren. Nu waren het nog maar een paar gangen, het grote trappenhuis en dan was ze in de Great Hall. Ze kon het ontbijt al bijna ruiken.

Na een lange reis liep ze door de grote deuren. Er waren niet veel mensen aanwezig – het was echter nog vroeg – maar het eten wat de huiselven bereid hadden stond al op haar te wachten. Ze pakte in het voorbijgaan een broodje van de Gryffindor tafel en nam een grote hap. Oh, yes. Dat was precies wat ze nodig had. Ze kon al bijna voelen hoe de kracht in haar ledematen toenam. Haar knieën trilden nog steeds, maar ze voelde zich niet langer alsof ze elk moment in elkaar zou zakken. Misschien moest ze voortaan wat eten boven hebben liggen zodat ze niet zo’n pelgrims’ tocht hoefde af te leggen voor wat voedingsstoffen. Ze was bijna bij de lerarentafel aangekomen toen ze haar eigen weerspiegeling zag in een zilveren kelk. Haar gewaad was gekreukt en hing scheef om haar lichaam, haar natuurlijke krullen hadden zich tot een struikgewas gevormd en ze had donkere kringen onder haar ogen.

Haar duizeligheid had haar niet doen inzien dat ze zojuist als een krankzinnige de zaal in was gestormd, om vervolgens een broodje naar binnen te werken, alsof ze een week lang geen voedsel had gezien. Plots voelde Lyssa zich enorm bekeken. Ze trok snel haar mantel recht, probeerde haar haren iets platter te kammen maar het was eigenlijk al te laat. Oeps. Was het te laat om haar waardigheid te redden? Ze trok haar beste ik-ben-een-leraar-en-verdien-respect gezicht en veegde het laatste beetje van de warboel wat ooit haar haar was, uit haar gezicht. Ze wou niet graag dat haar collega's of haar leerlingen haar zo zagen, maar dit was helaas het lot voor de meeste astronomen: slaapdronkenschap.