I'm on the edge of glory

Ira zuchtte toen de les eindelijk af werd gesloten. Geschiedenisverhalen. Eindeloos gezeur over Trollenveldslagen, kolbold-verdragen en andere 'belangrijke gebeurtenissen'. Vandaag de mijlpalen in de goudhandel in combinatie met opstanden in de kolboldgemeenschappen. Tjonge.. Kon het nóg interessanter? Dit waren duidelijk de belangrijkste mijlpalen in de hele geschiedenis van de tovenaars over de hele wereld. Ira was meestal wel geïnteresseerd in de lessen, maar hierbij was zelfs zijn aandacht afgedwaald. Wellicht ook omdat hij er al een opstel van 35 centimeter perkament over had geschreven, aangezien dat het huiswerk van vorige les was geweest. Wat de professor dan weer was vergeten. Warhoofd en slechte leraar. Voor anderen was deze les een perfect moment om hun ogen te sluiten en weg te dromen. Geschiedenislessen konden heus wel interessant zijn, maar niet met deze vent.. Waarom waren ze daar nou weer mee opgescheept? Hoe zou hij ooit zijn examen perfect af kunnen sluiten wanneer het geluid van gesnurk van medeleerlingen zijn zachte gemompel telkens overstemde. De man praatte binnenmonds en onverstaanbaar, niet normaal meer. Geïrriteerd pakte Ira zijn boeken in. De andere leerlingen spraken over een sneeuwballengevecht op het oefenveld voor Quidditch. Fijn zeg. Ze gooiden onbewust zijn hele planning in de war. De jongen was van plan geweest om even een spreuk te gaan oefenen buiten, in alle rust. Maar met rondvliegende projectielen, bevroren nog wel, was dat geen makkelijke opgave. Het zag ernaar uit dat hij iets anders moest verzinnen, wilde hij niet opgescheept worden met gillende tieners die rondrenden als gekken. Hij hees zijn tas schuin over één schouder en verliet het lokaal. ''Tot maandag, Proffesor.'' groette hij de man vriendelijk en beleefd. Waarom zou hij gaan zitten snauwen bij een man die hem wel leek te mogen? Dat was het enige lichtpuntje, bedacht hij terwijl hij de gangen door liep. De saaie, slechte leraar waardeerde hem ontzettend, waarschijnlijk omdat hij als enige niet echt sliep en wegdroomde. En dat zou vast ooit in zijn voordeel werken. Daar zorgde hij wel voor.

Inderdaad was het bij het Quidditch veld al druk. Meisjes gilden wanneer jongens hen met sneeuw inpepperden. Alles om indruk te maken zeg. Hij trok zijn sjaal iets strakker. Vandaag was het echt ontiegelijk koud zeg. Zijn adem vormde wolkjes, zijn wangen werden verkild door de wind. Erin zaten kleine sneeuwvlokjes, die voor zijn huid eerder aanvoelden als hagelsteentjes of mini-dolkjes. Hij werd er in elk geval wel weer geheel alert en wakker van. Hij kwam aan bij de rand van het bos. Vandaag had hij geen duisternis nodig, waardoor hij besloot niet ver te gaan. Enkel in het 'veilige' gedeelte van de boompjesmassa. Hier durfden de meeste laffe leerlingen ook nog wel te komen. Maar die waren nu te druk bezig met water naar elkaar te smijten, als veredelde dieren vechtende. Hier tussen de bomen was hij iets meer beschut. Weinig, maar alle beetjes hielpen. Hij gooide zijn tas links van hem neer. Ira wilde dit zo snel mogelijk achter de rug hebben. Uit zijn zak viste hij zijn donkerbruine toverstok, zwaaide er even grijnzend mee rond. Hij dacht even na. Zou hij het opnieuw proberen? Ira was er al een tijd lang mee bezig. De lastige spreuk, waarmee hij nog moeite had. Dat betekende wel iets, naar zijn mening, aangezien hij een bovengemiddeld sterke tovenaar was. Maar het was niets vreemds, deze spreuk was echt lastig. Toch was hij vastbesloten om het ooit compleet onder de knie te krijgen. ''Expecto Patronum'' sprak hij helder. In zijn hoofd dacht hij aan dingen die in hem een vreugdevol gevoel naar boven brachten. Precies zoals het hoorde. Clemens' gezicht, nadat diens vriendinnetje hem gedumpt had. Ira's eerste kus, in die hete zomervakantie jaren terug. ''Expecto Patronum..'' herhaalde hij nu met iets meer kracht. Eerst stroomde er een zacht wit wolkje uit de punt van zijn toverstok. Dan nam dat plots een haast vaste vorm aan. Hij herkende het niet. Spookachtig wit, doorzichtig. Haast niet aanwezig, maar toch net wel. De wind zou het zo aan flarden blazen. Hij probeerde tegelijk het gevoel van geluk vast te houden en zijn hand uit te steken. Verwonderd bekeek hij de kop van het wezen. Het leek haast een draak. Maar hij hoorde voetstappen, merkte ze nu pas op. Meteen draaide Ira zich in een reflex om. En zijn patronus ging op in de lucht, tot vage strookjes wit, die ook vlug verdwenen. Hij keek achter zich, concluderend dat zijn harde werk verdwenen was. ''Fijn. Bedankt.'' sprak hij sarcastisch. Absoluut niet geamuseerd door de aanwezigheid van een tweede persoon.

[Lilith c:]

Daar stond ze dan. Zo schijnheilig als het maar kon. Mevrouw deed alsof ze een engeltje was, maar hij zag duidelijk dat ze met hem spotte. Hij mocht haar nu al niet. "Normaal zou ik zeggen graag gedaan, maar nu heb ik werkelijk niks gedaan" God. Moest het nou echt weer zo'n ontzettend gevat antwoord zijn? Zeg nou maar gewoon sorry.. Ze had hem toch zeker gestoord. Zijn spreuk verpest. Dan was het niet de tijd om onschuld te spelen. Dat irriteerde hem enkel. "Je moest maar beter hebben gefocust, blijkbaar deed je het niet goed genoeg want je hoorde mij aankomen." De kalme geruststelling in haar stem irriteerde hem. De geluiden die ze had gemaakt. Krak, krak, krak. Ira had erg scherpe zintuigen, wat klonk als een voordeel. Maar in dit soort situatie's hielp het niet bepaald. "Ik ben trouwens Lilith, als je het nog niet moest weten." Hij trok kil een wenkbrauw op. Lilith. Dat ene meisje waarover wel verhaaltjes in de ronde gingen. Hij wist niet precies wat of hoe, maar ze was in elk geval geen saai meisje. Wat niet wegnam dat hij ontzettend geïrriteerd was. Net wanneer zijn patronus de vorm van een dier aan zou nemen, zoals het hoorde, kwam zij aanbanjeren. Het leek haast een complot. ''Hoe kon ik je niet aan horen komen, lieve Lilith, wanneer jij je als een stoomwals door het bos verplaatst?'' vroeg hij met een zoete glimlach. ''Mijn naam is Ira Fiero Treadaway.'' sprak hij, bij het uitspreken van zijn naam kwam zijn Italiaanse accent weer naar boven. Hij grijnsde naar Lilith, maar het was geen lach van warmte. Nee, eerder iets wat haar liet zien: Ik ben niet zo makkelijk als de rest. Zodat ze zich geen illusie's zou maken. Want door haar houding zag hij nu al wel dat ze dacht dat zij alle jongens om haar vingers zou winden. Helaas, Lilith, deze keer niet. Ira koos zelf of hij een meisje de moeite waard vond. En zij... Hmm. Hij moest bekennen dat ze knap was. Maar dat was niet echt reden genoeg. Was ze ook interessant? Nee, momenteel leek ze eerder een irritant kind dat dacht dat ze alles was. Ira had snel een oordeel over mensen klaar. Wat hem niets uitmaakte. Hij was niet hier om mensen te pleasen ofzo. Hij was hier voor zichzelf en zijn eigen plezier en gewin. ''Lilith, moet jij niet momenteel op het Quidditch veld zijn voor een sneeuwballengevecht met je vriendjes en vriendinnetjes?'' Neerbuigend keek hij haar aan. Hij glimlachte nu spottend. Duidelijk was dat Ira geen hoge pet op had van zowel Lilith als alle andere leerlingen die momenteel sneeuwballen in het rond smeten. In andere situatie's zou hij Lilith wellicht als doelwit zien voor zijn charmes, maar momenteel was hij geërgerd door haar aanwezigheid. Nee, hij wist het voor zichzelf al goed: Dit meisje zou hij niet meer gaan mogen.

Lilith kon het helemaal niks schelen dat ze hem waarschijnlijk had gestoord met zijn...moeilijke spreuk. Hij moest maar verder het bos zijn in gegaan. Of beter gezegd beter focussen. maar omdat hij in dezelfde jaar zat als zij, zal ze misschien iets vriendelijker doen dan haar gewoonte was. Het hing natuurlijk volledig van hem af. De ene was leuker dan de andere. Bij ieder jongen had ze zo haar eigen karakter. Bij de ene was ze flirterig vanaf het begin, bij de andere sprak ze eerst met hem of irriteerde hem voordat ze flirterig zou worden. En bij saaie jongens praatte ze gewoon weg met die persoon, en niets meer of minder. Dat was dan natuurlijk een slecht teken, want dan kon je voor jezelf uitmaken dat je niet zo interessant bent om mee om te gaan. Kalm richtte ze haar concentratie op de jongen voor haar. Sloeg haar armen nonchalant over elkaar heen terwijl ze daar al leunend tegen een boom stond. ''Hoe kon ik je niet aan horen komen, lieve Lilith, wanneer jij je als
een stoomwals door het bos verplaatst?'' vroeg hij met een zoete
glimlach. ''Mijn naam is Ira Fiero Treadaway.'' sprak hij. Lilith hoorde zijn Italiaans accent duidelijk natuurlijk. Sexy..., anyway. Voor nu deed dat er niet toe. Hij leek zwaar geïrriteerd te zijn doordat zij zijn patronus had verstoord, al zou Lilith in zichzelf zeggen dat hij die patronus toch niet lang had kunnen volhouden. "Aangenaam...Ira" Ze leek die naam te proeven, liet het langzaam sensueel over haar lippen rollen, al had ze zelf geen idee dat ze dat echt deed. Het was dan ook te merken omdat ze haar wenkbrauwen iets wat had gefronst. Daarna even met haar hoofd schudde en hem dan weer recht aankeek." En ik betwijfel of het een stoomwals was, maar goed jij je zin. Zie maar hoe je het wilt zien." Sprak ze zuchttend. Het leek natuurlijk dat ze hem gelijk gaf, maar ze had gewoon niet echt zin om over zoiets onnozels te gaan discussiëren. Dat was nergens voor nodig. 'Lilith, moet jij niet momenteel op het Quidditch veld zijn voor een
sneeuwballengevecht met je vriendjes en vriendinnetjes?'' Neerbuigend
keek hij haar aan. Licht geamuseerd keek ze hem aan, of hij het nu wou toegeven of niet. maar nu deed hij werkelijk kinderachtig."Als ik dat wou stond ik hier niet slimmerik." Sprak ze iets wat kribbig. Keek hem nog steeds recht aan terwijl ze even diep inademde. Het ene moment was ze zo geduldig als wat en het ander moment kon ze opeens uitvliegen. Nu had hij geluk dat ze in een nogal goeie stemming was en dus meer geduld had dan gewoonlijk. Half steunend op haar polsen duwde ze zich van de boom weg en stapte recht op hem af. Hij ging nog veel van haar energie kosten had ze zo het gevoel. Het hing dan ook volledig af van Lilith zelf hoeveel energie ze wel aan hem wou afgeven. "Luister, moet ik je helpen met de spreuk of niet" Sprak ze nog steeds op iets wat kribbige toon maar meende wel wat ze vroeg."Als je natuurlijk wel hulp van een meisje wilt aanvaarden, want ik ken nu maar al te goed hoe het met jullie zogenaamde 'trots' zit" Merkte ze sceptisch op. Ja ze wist maar al te goed dat niet iedere jongen of man hulp van een vrouw zou aanvaarden. Best zielig. Ze keek hem dan ook uitdagend aan.

Vrolijke spreuken waren niets voor Ira. En aangezien je voor een patronus de echte essentie van geluk moest bevatten en moest voelen... ging die spreuk hem lastig af. Maar daarin was hij zeker niet de enige. Zelfs volwassen tovenaars hadden nog moeite met hun patronussen. Het was ook zo omgevingsafhankelijk. Zelfs wanneer je het nu, in een kalme sfeer, kon oproepen gaf dat nog geen enkele garantie. Tja, als je tegenover twee dementors stond, kon je dan nog denken aan je strandvakantie? Wanner je tot op het bot verkild en ongelukkig was, kon je jezelf dan dwingen weer geluk te voelen? Het bleef lastig. Hij wilde het toch leren beheersen, niet omdat hij het vermoeden had dat hij ooit tegenover een dementor zou komen te staan, maar vooral omdat deze jongen het idee van opgeven niet kon accepteren. Zijn patronus in de hand krijgen zou een prestatie zijn. Een overwinning. En die zou hij behalen ook, hoe hard hij er ook voor moest werken. "Aangenaam...Ira. En ik betwijfel of het een stoomwals was, maar goed jij je zin. Zie maar hoe je het wilt zien." Ah, was ze weer zo volwassen. Nee, momenteel had Ira zijn woede niet in bedwang. Hij was vurig en snel aangebrand, dus die ene kleine irritatie die ze bij hem had veroorzaakt was in zijn hoofd allang uitvergroot. Straks zou hij wel weer tot rust komen, maar nu had hij nog steeds kwaadheid in zijn bloed. 'Lilith, moet jij niet momenteel op het Quidditch veld zijn voor een
sneeuwballengevecht met je vriendjes en vriendinnetjes?'' Hier kreeg hij al een wat fellere reactie op. "Als ik dat wou stond ik hier niet slimmerik." Mevrouw snapte niet dat dit een suggestie in vraagvorm was, ook goed. Hij kalmeerde langzaam al iets, al glansden zijn ogen nog steeds vol vuur. Ira's tweede naam was dan ook zeer goed gekozen. Fiero, de vurige."Luister, moet ik je helpen met de spreuk of niet" Verbaasd keek hij haar aan. Stond op het punt te antwoorden toen ze nog een opmerking plaatste. "Als je natuurlijk wel hulp van een meisje wilt aanvaarden, want ik ken nu maar al te goed hoe het met jullie zogenaamde 'trots' zit" Hij grijnsde en schudde lachend zijn hoofd. Kribbige Lilith was al een stuk amusanter. ''Dat vooroordeel betreft de kinderachtigen van mijn geslacht, sorry. Zo makkelijk kom je niet van me af.'' antwoordde hij plagerig. Nu werd zijn blik wat serieuzer. ''Maar beweer je nou dat jij je patronus al volledig beheerst?'' vroeg hij. Met ongewild wat bewondering in zijn charmante stem. ''Ben je echt zo'n happy-go-lucky naïef persoontje vol blijheid? Dat had ik niet verwacht.'' Dat laatste was als grapje bedoeld. Hij wist niet zo goed hoe hij zich bij Lilith wilde en moest gedragen. Dus hij hield het maar op een beetje afstandelijk en vol spottende opmerkingen. Met één hand ging Ira door zijn warrige haren, waarna hij Lilith afwachtend aankeek en haar in probeerde te schatten.

Nu ze er nog eens goed over nadacht , had LIlith nog steeds geen goede reden waarom ze naar het duistere bos was gegaan. Ja, voor de eerstejaartjes, maar die waren er niet. En lilith had dat al lang door gehad, nog voor ze richting het bos was gestapt. Dus wat was de werkelijke reden? Ze had geen flauw idee, ze volgde gewoon haar instinct. En blijkbaar haalde die soms dingen met haar uit waar ze maar niet aan uit kon geraken. Zoals nu. Het was dan weer juist iets voor haar om, wanneer zij in een goede stemming was iemand tegen te komen die nou toevallig het omgekeerde moest hebben, zoals kwaad of irritatie of in dit geval opvliegerig.Niet dat zij daar iets over zou gaan zeggen, want haar karakter was net het zelfde opvlieger. En vooral Onvoorspelbaar. Het ene moment kon ze lachen met iemands woorden, en bij je volgende zin kon ze oppeens koud en afstandelijk doen. Onvoorspelbaar en onbegrijpbaar dus. En dat was het gene wat Lilith zo staande hield bij de arroganten jongens, die denken dat meisjes niks konden. Vele gasten dachten dat meisjes zwak waren, maar nadat ze Lilith hadden ontmoet waren ze heel anders gaan denken. Goed, meisjes waren zeer zeker.niet.zwak. Vandaar ook met haar reputatie. Een deel ging het over de echter flirtster, maar een andere deel dat ze gevaarlijk kon zijn wanneer ze woedend was, en dat had ook zo zijn redenen. Lilith moest haar grijns dan ook meteen onderdrukken toen ze hem verwonderd zag kijken. Yeah ze heeft hem doen verbijsteren. Ondertussen kon ze het niet laten door toch eens een uitdagening aan hem te geven. Dat was nu eenmaal iets voor haar. ''Dat vooroordeel betreft de kinderachtigen van mijn geslacht, sorry. Zo makkelijk kom je niet van me af.'' antwoordde hij plagerig op haar uitdagende vraag. Kort lachte Lilith geamuseerd. Ze mocht hem wel alhoewel hij haar toch aan de andere kant kon irriteren."Ach, wat jammer maar ik had nogthans gedacht dat je degene was die van me af wou geraken." Sprak ze geamuseerd en licht sceptisch. En lilith doelde dan ook op zijn suggestie van het sneeuwballengevecht. ''Maar beweer je nou dat jij je patronus al volledig beheerst?'' vroeg hij. Lilith antwoorde niet meteen, onbewust had ze dat inderdaad toegeven. Maar het was niets voor haar om over zoiets stoer te doen. Dat was gewoon kinderachtig."Ja, nou en" Sprak ze iets wat kribbig. ''Ben je echt zo'n happy-go-lucky naïef persoontje vol blijheid? Dat had ik niet verwacht.'' Nu keek ze hem wat geergerd aan."Zie ik er dan uit als zo'n persoon" Kaatste vliegenslvug een antwoord terug. Daarna haalde ze nonchalant haar schouders op."Anyway, jij beeld hoogstwaarschijnlijk je herinneringen" SPrak ze meer bedenkelijk tegen zichzelf dan tegen Ira voor haar. Lilith haalde nog steeds denkend haar toverstok tevoorschijnt. Veel moeite had ze niet voor, moest ook niet meer aan gelukkige tijden denken omdat ze het nu al vaak genoeg had gedaan om het gewoon te worden. Zonder nog om te kijken naar Ira hief ze haar stok op." ''Expecto ....Patronum..'' Haar stem was nu niet lief en charmant en al haar gewone dingen. Nee deze keer waren ze luid, duidelijk en zeer krachtig waardoor het door heel het bos leek te galmen. Meteen daarna verscheen de eerst witte stroom dat al snel sterker werd en nu meer richting blauw ging. Nog geen 5 seconden later kwam er een reusachtige dreigende wolf. Zijn tong stak half uit zijn bek waardoor zijn vlijmscherpe tanden duidelijk zichtbaar waren en het leek wel alsof er kwijl uit zijn bek op de grond leek te druppen. Het dier begon luid en gevaarlijk te huilen. Rende toen oppeens en verdween een einde verderop pas weer. Nadat ze haar stok weer had opgeborgen draaide ze zich weer naar Ira om. " Het gaat er niet om hoeveel leuke beelden je oproept." Begon ze kalm." En trouwens de professor legt het niet goed genoeg uit." Het was Lilith haar gewoonte niet om zomaar haar geheim te veklappen." Je moet het beeld niet oproepen trouwens maar herbeleven. Het maakt niet uit of je er nu een hebt of meerder. De emotie's op dat moment dat je ze beleefde zijn het belangrijjkst. Beleef het weer als de dag van gisteren. Dus kijk er niet vanaf een afstand naar. Dat heeft niet het zelfde effect op je als wanneer je ze weer helemaal opnieuw beleeft alsof het nog steeds aan het gebeuren is. Legde ze hem zo goed mogenlijk uit. Waarom deed ze dicht nu toch eigenlijk. Het was bedoeling dat ze of gewoon met hem zit te flirten of ze hem gewoon links laat liggen. Geirriteerd ging ze op de grond tegen een boom aanzitten.

''Dat vooroordeel betreft de kinderachtigen van mijn geslacht, sorry. Zo makkelijk kom je niet van me af.’’ Wat zat hij nou te doen. Zucht... Soms begreep hij zichzelf niet eens. Nu opeens aardig doen tegen het meisje. Maar het kwam door de suggestie dat zij wist hoe hij zijn patronus sterker kon maken. En dat was natuurlijk nooit weg. "Ach, wat jammer maar ik had nogthans gedacht dat je degene was die van me af wou geraken." Hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Dat heb je je maar verbeeld.’ Sprak hij met een mysterieus grijnsje. Alles om zijn doel te bereiken, ook dit meisje weer even tevreden stellen.

De reactie op zijn vraag was kribbiger dan hij had verwacht. "Ja, nou en" Wow, kalm aan. Het was niet negatief bedoeld hoor. Maar als ze het blijkbaar zo zag.. Hij kon het niet laten. Tja, hoe graag hij ook de spreuk leren wilde, dit meisje reageerde gewoon grappig op plagerige dingen. Ze nam het allemaal veel te serieus. ''Ben je echt zo'n happy-go-lucky naïef persoontje vol blijheid? Dat had ik niet verwacht.''O, dat was raak. Goed ingeschat, complimenteerde hij zichzelf. Mensen inschatten, dat was altijd grappig. Zouden ze boos worden, of juist lachen. Amusant om te zien of je dan gelijk had. De meeste mensen waren immers niet zo lastig in hokjes te stoppen. "Zie ik er dan uit als zo'n persoon" De grijns op zijn gezicht zei meer dan honderd woorden. Schreeuwde vrij letterlijk JA uit. Omdat zij dat irritant zou vinden. "Anyway, jij beeld hoogstwaarschijnlijk je herinneringen" Hij haalde zijn schouders op. Wat hij probeerde was zich te herinneren hoe hij zich toen voelde. Maar omdat hij zogenaamd vrolijke herinneringen vast moest houden was dat lastig. Hij was niet de persoon voor blijheid, vrijheid. ''Expecto ....Patronum..'' De krachtige stem, de krachtige magie. Een rilling liep onmerkbaar over zijn rug. Kijk, zo was ze echt al een stuk interessanter dan wanneer ze haar flirty girly ding deed. Vermoedelijk vonden andere jongens dat afschrikwekkend, dat krachtige. Maar Ira was erdoor gefascineerd, net als door de wolf die daarzo stond. Leek te staan, want het was uiteraard slechts een projectie. " Het gaat er niet om hoeveel leuke beelden je oproept. En trouwens de professor legt het niet goed genoeg uit." Hmm, commentaar op de leraar. Dat klonk veelbelovend. Nu moest haar methode wel een stuk beter zijn. Verwachtingen waren geschept. " Je moet het beeld niet oproepen trouwens maar herbeleven. Het maakt niet uit of je er nu een hebt of meerder. De emotie's op dat moment dat je ze beleefde zijn het belangrijjkst. Beleef het weer als de dag van gisteren. Dus kijk er niet vanaf een afstand naar. Dat heeft niet het zelfde effect op je als wanneer je ze weer helemaal opnieuw beleeft alsof het nog steeds aan het gebeuren is.’’ Hij knikte kort. Dacht even na. ‘Nou, dan zal ik het maar eens proberen, hé.’ Sprak hij kalm. Geen echte dankbaarheid. Dat kwam misschien nog wel. Als haar methode voor hem werkte.
Emotie’s. Herbeleven. Right. Hij kon dit doen. Hij moest het kunnen. Als zij het kon, dan kon hij het ook. De competitiedrift kwam weer in hem op. En samen met die prestratiedrang ervaarde hij iets anders. Het moment waarop zijn lippen de lippen van het meisje hadden geraakt. Zijn eerste kus. Daar dacht hij aan terug. Klonk dat niet ontzettend lief en schattig? Yeah.. Vooral omdat Ira het liefje van zijn broer had afgepakt. En daarom was het meisje zo interessant geweest. Omdat ze onbereikbaar was geweest was ze een doel geworden. En ja, hij had het gehaald. Ze was van hem geweest. Haar lippen waren voor hem, niet voor Clemens. Een krachtig gevoel van overwinning overspoelde hem. Zonder het echt te beseffen fluisterde hij de woorden: ‘Expecto patronum.’ Een sterke witte strook vloeide uit zijn toverstok. Draaide in het rond en toen hij zich nog eens extra concentreerde op het feit dat hij deze spreuk wilde overwinnen nam die vaste vorm aan. Een draak. De kop straalde sterkte en wijsheid uit, het lichaam was lang en slank. Meer naar achteren was de draak wat vager. Maar hij was er. Hij was er echt. Ira keek ademloos toe hoe het beest zich twee keer om hem heen draaide om vervolgens omhoog de lucht in te klimmen en op te lossen, maar niet alvorens het dier een soort steekvlam uitgespuwd had. Een draak. Zijn patronus was een draak. De kracht verdween uit zijn lichaam, een overwinningsgevoel bleef achter. ‘Zag je dat...?’ fluisterde hij vragend. ‘Bedankt voor je hulp Lilith. De emotie’s herbeleven.’ Hij was nog half in schok van het feit dat zijn patronus zo ontzettend krachtig en indrukwekkend was. Draaide zich nu naar haar om, met een scheve grijns op zijn gezicht. En wanneer Ira lachtte in plaats van geërgerd sprak was hij al een stuk leuker.

Langzaam gleden haar ogen naar de omgeving. De bomen leken hier dan ook allemaal het zelfde. Je kon ze maar amper uit elkaar halen. En het werd nog erger hoe dieper je het bos zou in gaan. Dan zou je zelf niet meer weten van waar je vandaan was gekomen, vond je de weg niet meer terug. Lilith was niet de bangerik, deed het niet in haar broek van angst als ze eenmaal het bos was in gegaan. Nee, lilith was juist het tegenovergestelde. Ze was helemaal gespannen, en was daar op dat moment het alerts geweest van heel haar leven. Dat kwam omdat er vele geluiden waren dat Lilith maar al te goed wist dat niet veilig waren. Hoe diep ze was gegaan wist Lilith zelf niet. Had het dan ook niet bijgehouden. En het ergste was dat ze het nog alleen had gedaan. Nou ja ze was met een vriend begonnen, maar ze waren er nog maar juist in, hadden nog maar een eng geschreeuw gehoord en hij was meteen al weer het bos uit gerend. Zelfs jongens die dachten dat ze stoer waren konen het in hun broek doen van angst. Het was eigenlijk best wel grappig geweest om hem zo razend snel weg te zien rennen terwijl hij normaal altijd zijn tijd voor alles nam. Lang had Lilith er trouwens toch niet in gebleven omdat een van haar les binnenkort van start ging. en ze wou liever niet ontdekt worden in het bos. Dan kon ze worden geschorst van school. En daar zouden haar ouders dus helemaal niet blij mee zijn. ‘Dat heb je je maar verbeeld.’ Sprak hij met een mysterieus grijnsje. geamuseerd bleef ze hem aan kijken. haalde dan nonchalant haar schouders op. Eerst zou ze er zijn op in gegaan, maar voor nu liet ze hem gewoon doen. Het maakte toch niet veel uit. Het ene moment was hij super geïrriteerd en het volgende moment flirterig en mysterieus. Kies nou toch iets dacht ze wat geërgerd in zichzelf. Bij haar was het trouwens het zelfde. Aan zijn blik kon ze meteen zien wat zijn antwoord was op de vraag of ze zo'n happy kind was."yeah right" zuchtte ze. Ze wist maar al te goed dat hij dat gewoon deed om op haar zenuwen te werken. En het lukte, maar voor nu kon ze zichzelf beheersen. Waarom ging ze hem eigenlijk haar patronum tonen? Ze gebruikte het nooit waar anderen bij waren, en wat nog erger was ze ging hem haar geheim verklappen. Geweldig. Maar ze zag gewoon hoe hard hij dit wou kunnen dus deed ze het maar, al wel met een tegenzin. Zonder nog naar hem om te kijken deed ze haar eigen patronum. Het was een grote wolf, groter dan een weerwolf. Dus twee keer zo groot als een normaal mensen hoogte. Nadat het reusachtige dier weer was verdwenen legde ze Ira uit hoe ze het had gedaan. Zij moest natuurlijk niet meer aan al die happy dingen van haar verleden denken want ze had het nu al vaak genoeg gedaan om het daar zonder mee verder te kunnen. ‘Nou, dan zal ik het maar eens proberen, hé.’ Sprak hij kalm. Nonchalant haalde ze ongeïnteresseerd haar schouders op. Lilith had ook niet verwacht dat hij haar zou bedanken. Hij leek daar het type helemaal niet voor. Waarom bleef ze hier trouwens nog? Wanneer hij zijn patronum had gedaan laat ze hem gewoon doen en ging weer op haar eigen weg. Verder het bos in. Nu ze hier toch was kon ze nog enkele ingrediënten bijeen rapen dat je alleen in het verboden bos vond. Verbaasd keek ze hoe een reusachtige draken kop tevoorschijn kwam. Het was prachtig, fascinerend. Het dier stond al bekend om de wijsheid dat ze uitstraalden, en hier was dat wel degelijk. Uit verbazing was ze onbewust rechtgestaan. Nadat het dier ook weer was verdwenen keek ze langzaam Ira weer aan. ‘Zag je dat...?’ fluisterde hij vragend. ‘Bedankt voor je hulp Lilith. De emotie’s herbeleven.’ vriendelijk glimlachend haalde ze haar schouders op." Geen probleem, je patronum was geweldig, zeker voor de eerste keer. Als je blijft oefenen moet je uiteindelijk niet meer aan je herinneringen denken dan komt het wel vanzelf."Legde ze hem zonder problemen uit." Zei men niet dat een patronum veel zegt over de karakters van degene die hem oproepen?" Lilith was meer tegen zichzelf aan het praten dan tegen Lilith."Wel, ik denk dat mijn werk hier wel op zit". Grinnikte ze schouder ophalend. "Ik laat je maar in stilte verder trainen." Deelde ze hem mee voordat ze het vuil van haar kond haalde en verder het duistere bos ging gaan wandelen.

Die draak. Dat beest. Was magnifiek. En het was een afspiegeling van hem. Zoals de professoren zeiden: Een patronus is uniek, waardoor niemand ooit exact dezelfde zal hebben blablabla. De rest van het verhaal was doodsaai. Over hoe het nooit nodig zou zijn, omdat de dementors aan onze kant staan, écht waar. Zoals wel vaker bij lesstof moest je zelfs conclusies trekken, de belangrijke delen eruit halen en de onzin negeren. Een kunst waarin Ira al jaren geoefend was. Lessen waren over het algemeen nutteloos. Ongeveer 10 procent was belangrijk. En maximaal 3 procent daarvan had hij niet zelf in een boek kunnen lezen of kunnen bedenken. Tja.. Het was dat het verplicht was en hij geen zin had in moeite doen voor allerlei problemen. Ira vermaakte zichzelf wel in de les. Deed achterin netjes zijn werk binnen de tijd, plus nog een hoop meer. Zelfstudie, ook wanneer dat niet geoorloofd was. Maar welke docent zou klagen, als hij hoge cijfers haalde en echt werkte? Daarbij stoorde hij niemand. Ja, die constructie was perfect.
‘Zag je dat...?’ Ira was werkelijk verbaasd. Twee eeuwenoude, oneindig wijze ogen van mistige rook leken hem aan te kijken. Zijn echte éigen patronus. Nou, dat was wel een bedankje waard. Hij wist niet precies wat ze had gedaan, of ze nou echt zo veel geholpen had... Maar dat het nu wel gelukt was maakte al genoeg redenen voor een bedankje, welgemeend nog wel. "Geen probleem, je patronum was geweldig, zeker voor de eerste keer. Als je blijft oefenen moet je uiteindelijk niet meer aan je herinneringen denken dan komt het wel vanzelf." Peinzend knikte hij. "Zei men niet dat een patronum veel zegt over de karakters van degene die hem oproepen?" Grappig, ze was net als hij diep in gedachten. ''The dragon and the wolf.'' mompelde hij grijnzend. Zij was dan duidelijk de emotionelere en agressievere van hen twee. Dat kon ook wel kloppen. Over Lilith gingen vele verhalen in de ronde, waarvan hij slechts de helft kon geloven.
"Wel, ik denk dat mijn werk hier wel op zit" Waarom was hij half teleurgesteld dat ze weg ging? "Ik laat je maar in stilte verder trainen." Hij zuchtte zachtjes. ''Hey, Lilith.'' riep hij haar na. ''Je hoeft niet weg te gaan?'' Dat was alles. Hij zou haar heus niet gaan smeken. Zo zeer was hij niet aan haar gehecht ofzo. Maar toch. Ze was redelijk prettig gezelschap en had kennis genoeg om met hem om te kunnen gaan op het hoge niveau dat hij prefereerde.